Wczesne badania potwierdziły, że stymulacja elektryczna nerwowo-mięśniowa może być prawidłową metodą terapeutyczną dla sportowców po kontuzjach (Lake, 1992). Badania te wykazały, że EMS jest skuteczny w zapobieganiu zmniejszaniu siły mięśni, spadkowi jego masy , a nawet zdolności do zużycia tlenu przez mięśnie uda po unieruchomieniu kolana. Kilka badań udokumentowało wzrost siły izometrycznej w mięśniach poddanych elektrycznej stymulacji nerwowo-mięśniowej, gdy osoby stymulowane EMS są porównywane z kontrolami niecałkowitymi.

Trening po kontuzji z zastosowaniem EMS ma dwojakiego rodzaju zalety – swoiste, które prowadzą do pożądanych zmian w stanie chorego oraz nieswoiste, związane z możliwością jego zastosowania w sytuacji, gdy wysiłek fizyczny jest utrudniony lub niemożliwy przez stan zdrowia. Wśród swoistych zalet należy wymienić fakt, iż:

EMS odbudowuje mięśnie, co ma znaczenie ogólne, ale też znajduje zastosowanie w korekcji asymetrii w budowie mięśni, np. po długotrwałym ich zaniku w jednej kończynie na skutek zagipsowania oraz w redukcji utraconej funkcjonalności mięśni,

poprawia ogólną wydolność i sprawność organizmu przyspieszając powrót do zdrowia,

redukuje odleżynowe bóle mięśniowe,

wyrównuje asymetrię mięśniową,

zwiększa krążenie krwi, dotlenienie mięśni i usuwanie toksyn,

oraz redukuje spastykę mięśni.

Nadto należy wskazać, że trening rehabilitacyjny EMS : nie obciąża osłabionego organizmu, ćwiczenia mogą być stosowane w pozycji leżącej (i każdej innej) oraz fakt, że ćwiczenia nie obciążają stawów. Ćwiczenia nie są obciążające również dlatego, że sesje są krótkotrwałe i maksymalnie zabierają zaledwie 30 minut, stosuje się je natomiast dwa lub trzy razy w tygodniu i to w zupełności wystarczy, by osiągnąć zadowalające rezultaty.